نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 918 )                                                                            

ســوره 43 : ابراهیــم ( مـکّــی ـ 52 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 255)

  ( قسمــت هشتــــم )

نشـان ایمـــان

جزء سیزد هــم صفحــه 257 ( آیه 12 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَ مَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَکَّلَ عَلَى اللّهِ وَ قَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا  

وَ لَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَیْتُمُونَا وَ عَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ

  تفسیـــر لفظـــی :

و چرا بر خدا توکل نکنیم و حال آن که ما را به راه ‏هایمان رهبرى کرده است

والبته ما بر آزارى که به ما رساندید شکیبایى خواهیم کرد

و توکل‏ کنندگان باید تنها بر خدا توکل کنند

 تفسیر ادبی و عرفانی : [3]

[ ادامه بحث از پست قبل ...]

... این است بیانِ درجه ی اوّل در توکّل ؛

که هم اسباب بیند و هم سبب ساز ،

اما داند که اسباب از سبب ساز است ،

و آفریده از آفریدگار ،

همه از یک اصل می رود ،

و فاعـــــل ، یکی بیش نیست ،

و بر دیگـــــری حوالــــــــت نـــــــــه !

و بنده تا در این مقـــام است در تفرقــــه است ،

و در دایـــــره ی جمـــــــــــــــع نیست ،

و چون از این درجـــــــه گذشت ،

آن توکّل خاصّــــــــــان و راضیــــــــــان است ،

و آن حال بندگانی است که ؛

از سبب ساز و اسبـــاب نپردازند ،

همه را یکـــــی بینند و یکی شناسند ،

دیگران کار به او سپـــــارند ،

و اینان خــــود را به او سپــــارند !

دیگــــــران ز او خواهند ،

و ایشان خــــــودِ او را خواهند ،

دیگران به عطا آرام گیرند ،

و اینان به عطا کننــده آرام گیرند !

این گونــــــه تــــوکل ،

چراغی است در دل که اینک منم ،

و ندائی است در گوش که آیــــد دَرَم ،

و نشانی است روشن که با تو انــــدرم !

خداوند عالمیان ، در باره ی این متوکلان فرموده :

اِنَّ اللهَ یُحِبُّ المُتَوَکِّلِیــــنَ

خداونــــــــــد توکّــــــــل کننـــــــــــدگان را دوست دارد ،

توکل و صبــــــر از نظر خداوند تبــارک و تعالی :

و در باره ی صـــابـــــــران فرماید :

ان الله مَـــعَ الصّـــابِــــرینَ ،

خداوند با صبـــــــــرکنندگان است ،

و برای کمـــــال شرافت و فضیلتِ صبــــر است که ؛

خداونــــــــد در کتابش (قرآن) بیش از هفتــــــاد مرتبــــه ،

از صبــــــــــر یـــــــــاد فــــــــرمـــــوده ،

و کسب درجـــات بالاتر و نیکوتر را به صبــــــــر حوالت فرموده ،

و مــــزد بی نهـــــایت و ثـــــواب بی شمار را به صبــــــر داده ،

و فرمــــــوده : ...

إِنَّما یُوَفَّی الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسابٍ

و خداوند تبارک و تعالی ، رحمت و برکت را ،

با هم جمـــــــــع نکرد مگــــــر با صبـــــر !

أُولَـئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولَـئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ

در این مقام بود که مولایمان اباعبدالله الحسین علیه السلام ، ظهــــرعاشــــورا ،

با تحمل آن همه رنــــــج و مشقّت و سختـــــــی و بـــــلا ، فرمودند :  

الهــــی ؛ رِضاً بِرِضاکَ ، راضیاً بِقَضاکَ ، لامَعبُودَ سِواکَ

و در خبــــر است که صبــــر گنجی است از گنـــــج های گران بهـــــا ،

و اگر صبــــــر ، مــــــرد بودی ، مردی کریم و بزرگ بودی !

نوشتـــــه انــــد که :

عیسی (ع) را وحی آمد که ای عیسی ؛

نیابی آن چه خواهی تا صبــــر کنی بر آن چه نخـــــواهی !

نقل کــــرده اند که :

حضرت مصطفی (ص) قومی را دیدند و پرسیدند :

شمــــا از مؤمنانیــــــــد؟

گفتنــــــــــد : آری ،

پرسیدند : نشـــان ایمــــــان چیست ؟

گفتند : بر نعمت شکــــــــر کنیم ،

در محنت صبـــــــــر کنیم ،

و به قضای الهــــی راضی هستیم .

فرمودند : سوگنــــد به خـــدای کعبــــه ، شما مؤمنــــــانید .